Belevenissen op de borg| Vogels op de Borg
Kleny Bimolt maakt van alles mee als suppoost in de borg Verhildersum. Zij deelt haar belevenissen graag met u. Eerder was Kleny Bimolt vaste columnist van Nieuwsblad van het Noorden. Vanaf heden verzamelen we de columns die zij schrijft tijdens haar werkzaamheden bij Verhildersum.
Vogels in de Borg
Vogels en Verhildersum. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Al word je er soms helemaal gek van. Vooral in het voorjaar als de kraaien jonkies hebben. De schoorsteen in de grote zaal is voor hen een uitgelezen plek om een nest in te bouwen. Eén stap in die ruimte is genoeg voor de krieltjes om een waar krijsconcert te beginnen: Jongens, hoera, mamma heeft eten!
Het waterhoentje onder de borgbrug is voor de bezoekers een ware attractie. Ze broedt zich al weken te pletter. Het wil niet lukken. Ze is al aan haar derde leg bezig. Maar het loont! Op een ochtend zie ik een aantal kleine koppies onder moeders veren vandaan komen. Mijn bijbaan als vogelverschrikker voor de reigers en kraaien rond de binnengracht heeft echter niets opgeleverd. Slechts één pulletje is groot geworden.
Hoofd technische dienst Lammert wordt op een zaterdagmorgen al om 6 uur uit zijn bed gebeld. Een vogel in de borg. Als hij de deur opent vliegt de merel, na zich de hele avond en nacht in verschillende vertrekken te hebben uitgeleefd, opgelucht z'n vrijheid tegemoet. Maar glasscherven alom.
Hij vond vooral de eetkamer geweldig...
Het kan nog gekker
Als ik op een rustige zaterdagmorgen koffie zit te drinken met een collega roept ze opeens: BUKKEN!!! Als een straaljager suist een kleine mus over onze hoofden om uitgeput te landen op een van de hoekkastjes in de hal. Ik pak het trillende diertje op en zet hem midden op het grasveld voor de borg. Wijdvleugelig blijft hij trillend zitten. Te moe om te vliegen. Na een paar minuten zet hij de turbo er weer op om in de hoogste boom neer te strijken. De koffie smaakte ons opeens veel lekkerder!
Het kan triester. Achter een van de binnenluiken in de hal tref ik bij het schoonmaken een dood winterkoninkje aan. Dat doet best pijn. Ik begraaf hem achter de borgmuur.
Ook 'onze' kleine watervleermuizen wagen zich af en toe buiten hun eigen domein onder de borg. Bezoekers waarschuwen me. "Mevrouw, er zit een eng beest in de kelder. Ik durf daar niet naar binnen hoor."
Ik adviseer hen ze niet aan te raken en rustig te laten zitten. "Ze doen echt niets!
Vannacht vliegt hij weer vrolijk met z'n vriendjes buiten rond de borg."
Ach, deze dieren en wij horen op Verhildersum gewoon bij elkaar. Daarom moeten we er lief voor zijn!
