Belevenissen op de borg: Dame met een visioen
Kleny Bimolt maakt van alles mee als suppoost in de borg Verhildersum. Zij deelt haar belevenissen graag met u. Eerder was Kleny Bimolt vaste columnist van Nieuwsblad van het Noorden. Vanaf heden verzamelen we de columns die zij schrijft tijdens de werkzaamheden bij Verhildersum.
DAME MET EEN VISIOEN
Een oudere dame stuift me voorbij de Borg in. "Mag ik uw kaartje zien?"
"Wat kaartje, hoezo kaartje. Ik kom alleen maar even iets nakijken."
"Toch moet u een kaartje kopen, mevrouw, dit is een museum."
Boos bijt ze me toe dat ze helemaal van Schier komt om in de Borg iets te chequen.
"U moet toch echt een kaartje kopen." Al mopperend loopt ze tenslotte naar het Koetshuis. Tien minuten later komt ze terug. Nog steeds boos, maar met kaartje. Zonder me een blik waardig te keuren loopt ze regelrecht naar de grote zaal, trekt het touw weg en loop brutaal de kamer in. "Mevrouw, die touwen zitten er niet voor niets. U mag hier niet in." Weer boos. "Ik moet de personen op het grote familieportret van dichtbij zien. Ik wil de kleur van de ogen van de vrouwen bekijken."
Ik geef de moed op, wil me niet boos maken. Er is verder gelukkig niemand in de Borg, dus ik blijf haar als een schaduw volgen. Ze is inmiddels iets toegankelijker en rustiger geworden.
Ze doet haar verhaal:"Ee n paar weken geleden had ik griep met hoge koorts. Ik viel in slaap in mijn stoel bij de open haard. Toen ik wakker werd stond er een dame naast mij. Ze keek me aan met haar blauwe ogen en zei dat ze familie was. Ze was erg ouderwets gekleed. Ze zei dat ze Anna van Starkenborgh heette. Ze bleef een tijdje naast me staan, maar zei verder niets. Opeens was ze weer weg. Gewoon opgelost!."
Ze kijkt me met triomfantelijke blik aan en loopt intussen naar de eetkamer, waar ze weer zonder iets te zeggen de touwen wegtrekt en naar binnen loopt. Ze kijkt me teleurgesteld aan. "Ik kan de kleur van de ogen moeilijk zien."
Samen kijken we beter. "Maar mevrouw, volgens mij hebben alle dames bruine ogen."
Ze stormt weer terug naar de grote zaal, naar het familieportret. Touwen weer opzij gooiend en nu met de neus tegen het schilderij. "Nou ik zie nog steeds geen kleur van de ogen."
Ik zie duidelijk bruin, maar houd me stil.
"Toen ik dat visioen had voelde ik opeens toch heel duidelijk de familieband. En daar ben ik erg trots op. Maar ja, die ogen..."
Ik blijf verbijsterd achter. Ze zegt verder niets meer te zoeken te hebben in de Borg en vertrekt weer naar Schier.