Belevenissen op de Borg| Belgen
Kleny Bimolt maakt van alles mee als suppoost in de borg Verhildersum. Zij deelt haar belevenissen graag met u. Eerder was Kleny Bimolt vaste columnist van Nieuwsblad van het Noorden. Vanaf heden verzamelen we de columns die zij schrijft tijdens haar werkzaamheden bij Verhildersum.
Een grote zwarte vlek verschijnt aan het begin van lange oprijlaan naar de Borg. Ritmisch deinend. Links rechts, links rechts. Het gaat maar langzaam.
Op het voorterrein, bij het ronde bloemenperk, midden voor de borgbrug, wijkt de massa symmetrisch uiteen. Als een wielerpeloton dat een rotonde nadert. Aan de andere kant van het perk vloeit het weer naadloos in elkaar over.
"Komt dat hierheen? Misschien gaan ze alleen wat drinken in het Schathoes?"
Maar ze schuifelen langzaam over de brug.
Als we de ergste schrik te boven zijn zien we het hele regiment voor de stoep, als op commando, stoppen. Het betreft een groep van vijftig bejaarde Belgen uit Gent, die de Borg willen bezoeken.
Maar het is Pinksterweekend en loeidruk op het landgoed. Hoe moet ik hiermee aan?
ls een schildwacht ga ik maar vast op de trap staan om te voorkomen dat de meute direct de Borg binnengaat.
Maar grote groepen moeten bij ons worden aangekondigd! "Awel madam, we hebben gebeld dat we zouden komen. Nee, we hoeven geen rondleiding."
Als een kudde schapen staat het grote gezelschap rustig te wachten. Geen onvertogen woord! Een andere leider komt al met de toegangskaartjeskaartjes.
Ik raak een beetje in paniek. Zo'n groot gezelschap kan de Borg niet aan. Er zijn al zo veel bezoekers binnen. En ze terugsturen kan ik niet.
We besluiten de groep te splitsen. Als de ene helft nu eerst de tuin gaat bezichtigen of een kopje koffie gaat drinken in het Schathoes?
Ze vinden alles best. Het zijn hele lieve, vrolijke, mensen. Ze spreken echter een voor mij onverstaanbaar Vlaams dialect waardoor ik veel vragen niet direct begrijp. Maar ze hebben geduld en genieten mateloos.
De gehalveerde groep verspreidt zich, niet geheel geruisloos, door de Borg.
Bij de trap naar de Borgzolder ontstaat een lange file, die groeit en groeit. Er mogen officieel maar acht bezoekers tegelijk op die zolder.
Ze hebben geduld en kletsen me de oren van het hoofd in hun onverstaanbare taaltje.
Ik zie hun groepsgenoten door de Borgtuin scharrelen. Die staan echter een half uur later al weer op de stoep. "Uw vrienden zijn nog niet uitgekeken. U moet echt nog even wachten."
Vinden ze geen probleem. Ze drommen gezellig, al kwetterend, samen voor de deur. Het is gelukkig mooi, zonnig pinksterweer.
Een uur later komen de leiders bij me. Ze bedanken me uitvoerig. "We hebben genoten en een vreselijk gezellige middag gehad in uw mooie kasteel! Maar madam, we hebben echt vorige week gebeld hoor."
Ze vertrekken zoals ze gekomen zijn. Een grote zwarte vlek ritmisch deinend. Links, rechts, links rechts. Nu in omgekeerde richting.