Belevenissen in de borg: vijf koffie met wat erbij
Kleny Bimolt maakt van alles mee als suppoost in de borg Verhildersum. Zij deelt haar belevenissen met graag met u. Eerder was Kleny Bimolt vaste columnist van Nieuwsblad van het Noorden. Vanaf heden verzamelen we de columns die zij schrijft namens Verhildersum.
Vijf koffie met wat erbij
Ze marcheren de Borg binnen: een groepje van vijf dames op leeftijd. Eén is duidelijk de leidster. Ze praat, commandeert, geeft richting aan en vertelt.
Ik kom net met een mok koffie uit ons keukentje achter in de borgkeuken. Een klein vertrekje waar je – om het plat te zeggen – je kont niet kunt keren. Er staan een Senseo-apparaat, een waterkoker en er liggen zakjes met koffie, thee en soep. We zijn er best blij mee.
Als ik met mijn koffie het 'hokje' uit loop staat de groep juist in de borgkeuken. "Laat die deur maar open hoor, daar willen we ook binnen kijken", zegt de aanvoerster. Dan ruikt ze koffie. Ze ploft op een van de oude museumstoelen rond de tafel neer, schuift de spulletjes op de tafel aan de kant en roept: "Mag ik vijf koffie en wat heeft u er voor lekkers bij?"
Als ik mijn verbazing de baas ben probeer ik uit te leggen dat het hier vrijwilligerskoffie uit ons eigen keukentje betreft. Ik kom er niet tussen. Ze ratelt maar door. "Heeft u appeltaart? Doe maar vijf punten. Lekker met slagroom."
Ik sta haar nog steeds, met mijn koffiemok in de hand, verbijsterd aan te kijken. Haar 'gevolg' zwijgt in alle talen.
Dan kom ik bij zinnen.
"Mevrouw, punt 1: dit is geen restaurant maar een museum. Dit keukentje is niet voor bezoekers, maar voor de vrijwilligers. Kijk, op de deur staat PRIVÉ. Dus koffie met gebak plus slagroom kunt u kopen in het Schathoes of de Boerderij. Punt 2: Wilt u niet op die stoelen gaan zitten? Dat zijn namelijk museumstukken, evenals de spullen die op de tafel liggen en die u zo slordig aan de kant schuift. U mag zitten op de banken in de Ontvangstkamer en in de Grote Zaal."
Ze kijkt me, tot mijn verrassing, een ogenblik sprakeloos aan.
Dan neemt ze het heft weer in handen en roept haar volgelingen bijeen. "Nou ja zeg, kom dames, ik heb het hier wel gezien. Je mag hier helemaal niks, het personeel is brutaal. We gaan weg."
Met opgeheven hoofd marcheert ze de deur uit.
Op de brug buiten hoor ik nog steeds haar gebiedende, boze stem. "Wat een rottent. Gerda, geef me je autosleutels. We gaan direct naar huis!"
Kleny