Belevenissen op de Borg| ZOOO MOOOI !!!

ZOOO MOOOI !!!

 Op de brug naar de Borg hoor ik haar al praten. Een mooie dame met, naar ik aanneem, haar zoon. Als ze binnenkomt stormt ze direct door naar de eetkamer tegenover de voordeur.

 "Oh Johan, we kunnen meteen aan tafel. Kijk nou, kijk nou toch, wat chic. Wat eten we vandaag?"

 Ik krijg geen kans om iets tegen haar te zeggen. Ze heeft, hard roepend, weer wat ontdekt.

 "Johan, kijk hier eens. Als ik vroeger bij mijn opa en oma was..." Een heel verhaal over haar grootouders. Alles op geluidssterkte van ettelijk decibellen.

Johan luistert braaf, sjokt achter haar aan en knikt af en toe instemmend. Zegt niets, krijgt niet eens een kans.

 "Och kijk hier eens. Johan, maak een foto. Dit is genieten!"

 Ze komt naar me toe. "Mevrouw zijn die bloemen echt? Wat is dat moooooi!"

 Als ik antwoord wil geven rent ze alweer verder. Johan blijft achter. Ik hoor haar roepen vanuit de keuken. "Johan, Johan, moet je hier zien. Kom nou toch!"

 Johan kijkt me wanhopig aan. Andere bezoekers blijven vol verbazing staan. Hebben alleen oog en oor voor de dame met de stentorstem, die op haar naaldhakken van hot naar haar door de Borg rent.

Op luide toon prijst ze heel Verhildersum de hemel in.

 Opeens staat ze weer voor me. 

"Mevrouw, ik wil hier wonen. Rondlopen in die mooie kleren. Ik zie het voor me. Borgvrouw, dat wil ik worden! Neeee, ik weet wel, dat kan niet, maar wat zou ik hier gelukkig zijn."

 Ik vind haar opeens heel aandoenlijk.

 Johan is ondertussen uit de, voor hem even rustgevende, kelder gekomen. "Nee daar durf ik niet in." .

 "Kom Johan, we gaan nu naar de zolder."

 Hij kijkt me verontschuldigend aan. Zegt nog steeds niets.

 Vanaf de zolder hoor ik haar al weer joelen. "Moet je nou toch eens zien Johan. Kijk nou toch.  Ik ken dat nog van vroeger. Hadden wij ook."

 Met een hoogrode kleur van opwinding verlaat ze na bijna een uur de Borg. "Mevrouw, ik wil hier ieder jaar terugkomen. Zooo moooi !!!

 Ik durf Johan niet aan te kijken.