Belevenissen op de borg

De slappe lach

Vier gierende dames in aantocht. Voordat ze Borg betreden hangen ze al snikkend van de lach over de kettingen en de paaltjes op de brug.

"Kaartjes? O ja, kaartjes. Waar heb ik ze?" Weer een donderende lachbui. Dit is een duidelijk geval van de slappe lach!

"Ankie, jij had ze toch? Nee, Marloes." Marloes kijkt of ze het in Keulen hoort donderen: "Ik zei nog zo tegen je: zal ik ze bewaren? Maar nee hoor, altijd eigenwijs!"

Vier tassen worden op de kapiteinskist in de hal omgekeerd. Er blijkt een half huishouden in te zitten. Ze grabbelen in elkaars spullen. Vinden dingen die ze al heel lang kwijt waren.

Opnieuw een hikkende lachbui. "We hebben ze echt gekocht hoor!"

Ik laat ze zoeken in de chaos. Geniet mateloos!

Ankie vist ze tenslotte toch op uit haar troep. Als ze hun tas weer hebben ingepakt ontdekken ze het bordje op de kapiteinskist: "NIET OP ZITTEN". De pret gaat naar een hoogtepunt. Hun dag kan nu al niet meer stuk.

Ze wissen zich de tranen uit de ogen en starten hun tocht door de Borg. In iedere ruimte is het dolle pret. Lachen, gieren, brullen!

Een van de dames komt halverwege de speurtocht naar me toe. "Waar is het toilet? Ik heb een beetje in mijn broek geplast. Het sopt in mijn schoenen."

Om het hoekje van de kelderdeur drie lachende gezichten. "Ik zei nog zo tegen je, doe inlegkruisjes in je schoenen. Dit is de zoveelste keer. Maar nee hoor, eigenwijs!"

Zij verdwijnen in de kelder. De 'natte' vriendin naar het toilet in het Koetshuis. Ik hoor ze door de hele Borg.

Als ze alles bekeken hebben, begint het ritueel opnieuw. "Wie heeft de autosleutels?"

Weer is de kapiteinskist de klos. Nog een keer alle tassen leeg gekiept.

Andere bezoekers genieten grenzeloos met mij mee.

Als de sleutels terecht zijn – weer is Ankie de schuldige! – verlaten ze de Borg. Ik hoor ze nog steeds brullend van de lach richting de parkeerplaats lopen.

Dan valt er een intense stilte in de Borg. Ik mis ze direct al!

Kleny